ඔය දෙකොපුල් පිරිමදින්න
සියුමැලි කම වැඩිම හන්දා
ලෝබයි මම අත තියන්න
වල ගැහෙන්න සිනා සුනත්
සමනළ තටුවක් වාගෙයි
කදුළු බිංදු ගලා ගියත්
පින්නේ පිපුණු මලක් වගෙයි
සිහින් සුළං හමා ගියත්
කෙස්රොද මුහුනටම එබෙයි
මුව සිබ එක් ඇසිල්ලකින්
ආයෙම පවනට මුසුවෙයි
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
වර්ණනාව උපරිමයි ...................
ReplyDeleteලස්සනයි......
ReplyDeleteකවුද මේ ගැටිස්සි..
ReplyDeleteලස්සනයි කවිය..
ගිත්... කොහොමැයි...? මෙ දැස මක්කටැයි...?
ReplyDeleteකෙල්ල නම් ලස්සනයි
ReplyDeleteහරිම ලස්සනයි!!!ඔයාගේ කවිය කියවද්දි හිතට හරිම සනීපයක් දැනුනා... :)
ReplyDeleteලස්ස්නම ලස්ස්නයි අයියේ ...අද පදටික...
ReplyDeleteකාගෙන් හරි ඉගියක් ලබුනද..?
එකත් ජයසිරි මන්ගලම්..........හේ...
ඇත්තටම ලස්සනයි....
ReplyDeleteGeeth ge geethaya lassanayi :)
ReplyDeleteස්තුති හැමෝටම
ReplyDelete